Egzystencja w cieniu Egiptu
Kultura
Grupy C rozwija się na terytorium pomiędzy I i II kataraktą, pozostającym
pod kontrolą faraonów Starego i Średniego Państwa, zwanym przez Egipcjan Uauat
lub Irczet. Wprawdzie ludność Grupy C zasiedla w wielu wypadkach te same osady,
co społeczności Horyzontu A, nie ma jednak bezpośrednich dowodów na związki etniczne
obu tych kultur, a wydzielana jeszcze do niedawna przez archeologów tzw. "Grupa
B" uważana jest dziś za twór całkowicie sztuczny.
Pomimo militarnej okupacji, mieszkańcy obszarów przygranicznych potrafią czerpać
pewne zyski z egipskiej obecności, która daje impuls nie tylko do wzrostu skali
handlu wymiennego, ale i intensyfikacji procesów kulturotwórczych. Kontakty z
cywilizacją egipską umożliwiły rozpowszechnienie suszonej cegły mułowej, a osiadły
tryb życia spowodował rozwój form budownictwa mieszkalnego, w tym domostw, z
wolna ewoluujących od okrągłych w planie chat do bardziej złożonych planów. W
końcowym okresie funkcjonuje już przynajmniej kilka rozległych, ufortyfikowanych
osad protomiejskich, jak Wadi es-Sebua czy Areika.
Kształtuje się wówczas też specyficzny nubijski obrządek pogrzebowy: pochówki
ochraniane są kopcami ziemnymi, wzmocnionymi kamiennym wieńcem, dodatkowo komora
grobowa mogła być obudowywana ścianami z cegły mułowej. Zmarłych zaopatruje się
w ofiary ze zwierząt, jak również w niewielkie figurki magiczne i wyposażenie,
nawiązujące do pozycji społecznej i profesji, np. w narzędzia czy elementy uzbrojenia.
Charakterystyczna czarna ceramika, zdobiona ornamentami wypełnianymi barwna pastą,
prezentuje niezwykłą klasę artystyczną.