Kilkaset ostatnich tysiącleci dziejów Wielkopolski charakteryzowało się na przemian
okresami chłodnymi, związanymi z kolejnymi zlodowaceniami oraz przejściowymi,
wilgotnymi ociepleniami. Prawdopodobnie podczas jednego z takich okresów cieplejszych
na krótko dotarł tutaj człowiek neandertalski. Jednak dopiero u schyłku ostatniego
zlodowacenia, przed ok. 15 tysiącami lat, na skutek ocieplania się klimatu oraz
topnienia i wycofywania lądolodu, powstały warunki korzystne dla osadnictwa ludzkiego.
Przedpole lodowca zaczęła porastać roślinność tundrowa (mchy, porosty, krzewy,
karłowate brzozy), a wraz z nią pojawiły się zwierzęta; wkrótce osiedlił się
tu także człowiek.
Najdawniejsi mieszkańcy przybyli
do Wielkopolski około 13-12 tysięcy lat p.n.e., prawdopodobnie z zachodu, w
ślad za reniferami wędrującymi wzdłuż czoła lodowca. Przez kilka kolejnych
tysiącleci, określanych schyłkowym paleolitem, sezony polowań na te zwierzęta
wyznaczały i organizowały rytm życia ówczesnych ludzi, zwanych łowcami tundry.
Prowadzili oni koczowniczy tryb życia, zakładając swe obozowiska wzdłuż tras
wędrówek reniferów. Poruszali się po rozległych przestrzeniach w liczniejszych
grupach, zdolnych do organizowania zbiorowych polowań. Na wystawie zaprezentowano
rekonstrukcję obozowiska łowców reniferów sprzed ok. 12 tys. lat, położonego
nad zbiegającymi się jeziorami, na szlaku wędrówek reniferów w okresie panowania
chłodnego klimatu (na podstawie badań wykopaliskowych w Wojnowie, pow. Zielona
Góra) [
01].
Pokaz zdjęć
