Rozwój ośrodków metalurgicznych na terenach zasobnych w złoża rud metali, przy
szerokim zapotrzebowaniu na wyroby brązowe, spowodował zacieśnienie się kontaktów
handlowych pomiędzy poszczególnymi ludami. Wpłynęło to w rezultacie na znaczne
ujednolicenie kulturowe ówczesnej Europy. Przejawy zachodzących zmian widoczne
są szczególnie w wierzeniach i praktykach związanych z obrządkiem pogrzebowym.
Upowszechniający się zwyczaj palenia zwłok ludzkich, zapoczątkowany w dorzeczu
Środkowego Dunaju, opanował w krótkim czasie niemal całą Środkową Europę. Na
ziemiach polskich wiąże się on z rozwojem, od około 1400 r. p.n.e., tzw. kultury
łużyckiej, nazwanej tak od pierwszych tego typu odkryć dokonanych na Łużycach.
W trakcie trwania tej kultury, ok. poł. VII w. p.n.e., pojawił się nowy metal
- żelazo, które dotarło do Wielkopolski z terenu dorzecza Dunaju i Renu. Poznanie
tego nowego surowca nie przyniosło początkowo istotniejszych zmian gospodarczych;
wykorzystywano go w większym stopniu do wyrobu ozdób niż do produkcji narzędzi
pracy czy broni.
1.
Wojownik
[
41].
W walkach posługiwano się różną
bronią, którą w początkach epoki żelaza wykonywano jeszcze najczęściej z brązu.
W skład uzbrojenia wojownika z tego okresu mogły wchodzić: łuk ze strzałami,
oszczep
[
12],
miecz
[
02],
[
03],
[
04],
noszony w drewnianej
lub skórzanej pochwie, czekan i
siekiera
[
05],
[
06],
[
07],
[
08],
[
09],
[
10],
[
11]. Wojownik, prezentowany
na wystawie, trzyma brązowy miecz, a przy jego pasie widzimy przytroczoną brązową
siekierę na drewnianym trzonku. Jest on ubrany w gruby, skórzany pancerz, a do
obrony służyła mu skórzana tarcza. Skóra, ze względu na swoją wytrzymałość (trudna
do przebicia czy nacięcia), była najlepszym surowcem do wyrobu tego typu przedmiotów
w przeciwieństwie do mniej odpornych tarcz z brązu. Przedstawione tu egzemplarze
są kopiami okazów znalezionych w Czechach i Słowacji
2. W miejsce zwyczaju składania zwłok do grobu i nakrywania go nasypem ziemnym
lub kamiennym, rozpowszechnionego we wczesnej epoce brązu, zaczęło obecnie dominować
ciałopalenie. Pojawiły się rozległe cmentarzyska płaskie, na ogół z popielnicowymi
pochówkami. Groby te wyposażano zazwyczaj w naczynia ceramiczne, którym z rzadka
towarzyszyły wyroby metalowe.
3. Na terenie Wielkopolski ludność kultury łużyckiej budowała grody, sytuując
je zwykle w miejscach naturalnie obronnych. Wybierano w tym celu wyspy, suche
kępy wśród mokradeł lub półwyspy, wysunięte w wody jezior, rzek czy w podmokłe
łąki. Do najsłynniejszych osad obronnych z tego okresu należy
Biskupin , pow.
Żnin
[
51].
Gród ten został założony około 737-738
roku p.n.e. Liczył około 100
domów
[
52],
przylegających
do siebie ścianami szczytowymi i wzniesionych wzdłuż 11
poprzecznych
ulic
[
53],
które łączyła
ulica okrężna
[
54],
biegnąca przy
wale
[
55].
Po zewnętrznej stronie wału znajdował się
falochron
[
56],
utrudniający dostęp do grodu od strony jeziora
i jednocześnie chroniący wał przed zniszczeniem przez fale.
4. Podobnie jak w początkach epoki brązu, tak i w dobie kultury łużyckiej,
skarby [
01] ukrywane przez ich właścicieli nie należały do
rzadkości. Tylko w Wielkopolsce znaleziono kilkadziesiąt takich depozytów, najwięcej
z nich przypada na schyłek epoki brązu. W skład skarbów wchodziły najczęściej
ozdoby i narzędzia, rzadziej - broń lub naczynia brązowe. Do najbogatszych należą
prezentowane na wystawie skarby z Poznania-Starołęki, Roska, pow. Czarnków i
Uścikówca, pow. Oborniki.
5. W kulturze łużyckiej przetrwały również tradycje neolityczne. Ich przykładem
mogą być topory kamienne, znalezione w osadach i grobach z tego okresu.
6. W Witaszkowie, pow. Gubin znaleziono
w XIX w. tzw.
złoty skarb scytyjski. Na wystawie obejrzeć można jego kopię.
Znajduje się tu:
oprawa krótkiego sztyletu - akinakesu [
43],
górne okucie pochwy miecza [
44],
okucie w kształcie ryby [
45] i
tarczka z czterema
kółkami [
46], które prawdopodobnie stanowiły wystrój
pancerza lub tarczy, a także dwa
naszyjniki [
47],
[
48],
górne okucie osełki
kamiennej [
49]
oraz fragment
wisiorka [
50].
7. Wśród zabytków z tego okresu występują
wyroby gliniane, związane z magią, m.in.
grzechotki [
39],
[
40],
używane zapewne w trakcie obrzędów pogrzebowych. Jak się wydaje, istniał wówczas
kult życiodajnego słońca. Z kultem zwierząt mogą wiązać się brązowe i gliniane
naczynia zoomorficzne [
36], [
37].
W garncarstwie natomiast pojawiły się nowe techniki zdobienia naczyń w postaci
malowania [
30], [
31]
i
inkrustowania głęboko rytych ornamentów białą masą wapienną [
32],
[
33].
8. Ludność kultury łużyckiej wykorzystywała do transportu siłę zwierząt, co dokumentują
przedstawienia figuralne na naczyniach. Używano wozu czterokołowego, zaprzężonego
w parę wołów [
42]. Główne szlaki handlowe tego okresu,
na terytorium dzisiejszej Polski, biegły z południa na północ i ze wschodu na
zachód. Przedmiotem wymiany były zapewne produkty rolne, a także wyroby miejscowych
pracowni garncarskich i metalurgicznych. W zamian za nie otrzymywano: ozdoby
ze szkła i bursztynu,
naczynia brązowe [
22], [
23],
[
24] i zapewne także surowce, które nie przetrwały
do naszych czasów, np. sukna czy sól. Na terenie Wielkopolski powstały wówczas
faktorie zajmujące się handlem dalekosiężnym. Fakt ich istnienia potwierdzają
m.in. wyniki badań osady w Komorowie i cmentarzyska w Gorszewicach, pow. Szamotuły,
gdzie znaleziono liczne przedmioty importowane z południa.
9. Podobnie jak we wczesnej epoce brązu, także i w okresie kultury łużyckiej
najpopularniejszymi ozdobami były
bransolety [
17],
naszyjniki [
18], [
19],
szpile oraz
zapinki [
20], [
21]
- te ostatnie pojawiały się początkowo sporadycznie, jednak w krótkim czasie
stały się główną ozdobą stroju.
10. Dominującym obrządkiem pogrzebowym
było ciałopalenie. Zmarłych palono na stosie drewna (zapewne w różnych pozycjach:
na leżąco, na siedząco bądź stojąco). Być może ceremonii przewodniczył szaman,
który rozpalał stos i wykonywał taniec przy wtórze trzymanych w ręku grzechotek
glinianych. Przy stosie pogrzebowym stała
popielnica (urna)
[
25],
[
26],
[
27],
do której wkładano resztki niespalonych kości
zmarłego oraz inne naczynia (tzw.
przystawki)
[
28],
[
29],
[
30],
[
31],
[
32],
[
33],
[
34],
[
35],
[
36],
[
37],
[
38], umieszczane następnie wraz z nią w grobie.