Po odzyskaniu przez PolskÄ niepodlegĹoĹci w 1918 r., PoznaĹskie Towarzystwo PrzyjacióŠNauk podjÄĹo nowe wyzwania, rozwijajÄ c dziaĹalnoĹÄ naukowÄ i wydawniczÄ , a takĹźe angaĹźujÄ c swe siĹy w utworzenie i organizacjÄ Uniwersytetu PoznaĹskiego.
Wobec przejĹcia pod polskÄ administracjÄ znajdujÄ cego siÄ w Poznaniu Kaiser Friedrich Museum (Muzeum Cesarza Fryderyka), JĂłzef Kostrzewski rozpoczÄ Ĺ zabiegi majÄ ce na celu scalenie znajdujÄ cych siÄ w nim zbiorĂłw archeologicznych z kolekcjÄ zgromadzonÄ przez PTPN w Muzeum im. MielĹźyĹskich. W 1919 r. Kaiser Friedrich Museum zostaĹo przemianowanie na Muzeum Wielkopolskie, a w latach 1923-1924 PTPN przekazaĹo zbiory archeologiczne z DziaĹu Prehistorycznego Muzeum im. MielĹźyĹskich do DziaĹu Prehistorycznego Muzeum Wielkopolskiego.
Zgodnie z umowÄ zawartÄ pomiÄdzy PTPN a samorzÄ dem wojewĂłdztwa, Muzeum im. MielĹźyĹskich udostÄpniĹo swoje pomieszczenia na siedzibÄ autonomicznego DziaĹu Prehistorycznego Muzeum Wielkopolskiego, ktĂłry miaĹ zapewniÄ przekazanym zabytkom naleĹźytÄ opiekÄ i przeprowadziÄ ich konserwacjÄ. Kierownictwo dziaĹu powierzono JĂłzefowi Kostrzewskiemu.
Ofiarodawcy sami mieli deklarowaÄ, do ktĂłrego z dwĂłch inwentarzy DziaĹu Prehistorycznego chcÄ wpisaÄ przekazywane zabytki â do inwentarza Muzeum Wielkopolskiego, czy Muzeum im. MielĹźyĹskich. Do drugiego z wymienionych inwentarzy wpisywano z biegiem czasu coraz mniej zabytkĂłw, choÄ do zbiorĂłw PTPN pozyskano jeszcze kilka wiÄkszych kolekcji. ZnalazĹy siÄ wĹrĂłd nich: zbiory byĹego muzeum w InowrocĹawiu, zabytki przekazane przez magistrat Szamocina, depozyty Instytutu Prehistorycznego Uniwersytetu PoznaĹskiego i PaĹstwowego UrzÄdu Konserwatorskiego, kolekcja po Wiktorze Czarneckim z Gogolewa, Maxie Zindlerze, ksiÄdzu ĹowiĹskim, Marii CzekaĹskiej, zbiory wymienione z Morawskim Muzeum w Brnie i z prof. van GrĂźffen z Groningen oraz materiaĹy z badaĹ wĹasnych JĂłzefa Kostrzewskiego, Zygmunta Zakrzewskiego i ZdzisĹawa Rajewskiego. Ostatnie wpisy do inwentarza Muzeum im. MielĹźyĹskich pochodzÄ z 1935 r.