W Muzeum Archeologicznym w Poznaniu znalazły swoje miejsce zbiory gromadzone przez wiele instytucji archeologicznych od ponad 150 lat. Najstarszą i zarazem niezwykle cenną ich część stanowi kolekcja zabytków pradziejowych założonego w 1857 r. Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk.

Wraz z zabytkami archeologicznymi, Muzeum Archeologiczne w Poznaniu otrzymało również związaną z nimi dokumentację. Dziś posiada ona nie tylko wyjątkową wartość archiwalną, ale i ogromną wartość historyczną zarówno dla dziejów archeologii w Wielkopolsce, jak i samego regionu w czasach zaboru pruskiego i w okresie dwudziestolecia międzywojennego.

Celem projektu "U źródeł archeologii Wielkopolski – tworzenie archiwum cyfrowego" realizowanego w 2009 r. przez Muzeum Archeologiczne w Poznaniu dzięki dofinansowaniu przyznanemu przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach priorytetu 4 ("Tworzenie zasobów cyfrowych dziedzictwa kulturowego"), było przeprowadzenie digitalizacji ochronnej najstarszej dokumentacji zabytków archeologicznych pochodzących ze zbiorów Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk oraz utworzenie w oparciu o nią archiwum cyfrowego.

Zdigitalizowana w ramach projektu dokumentacja archiwalna obejmuje 6460 skanów ksiąg inwentarzowych i kart katalogowych zabytków oraz 6836 rekordów wprowadzonych do programu MUZARP, działającego w muzealnej sieciowej bazie danych.

Prezentowana strona internetowa zawiera jedynie wybór związanych z PTPN archiwaliów i dokumentów ze zbiorów Muzeum Archeologicznego w Poznaniu. Pełne zasoby powstałego w ramach projektu archiwum cyfrowego są udostępniane w celach naukowych, dydaktycznych i w promocji regionalnej na ogólnie przyjętych zasadach. Archeolodzy, specjaliści dziedzin pokrewnych, członkowie Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, studenci, nauczyciele, pracownicy instytucji kultury, regionaliści, pracownicy instytucji samorządowych mogą z nich korzystać bezpośrednio w Archiwum Naukowym Muzeum Archeologicznego.

Naszyjnik brązowy z Mrowina, gm. Rokietnica, dar rurmistrza i mosiężnika Ofierskiego w 1874 roku. Jeden z najcenniejszych zabytków z czasów kultury pomorskiej.