Archeolog Mirosław Andrałojć i elektronik Piotr Szyngiera zlokalizowali w Obrze, gm. Wolsztyn, miejsce gdzie w 1930 r. odkryty został przypadkowo jeden z najważniejszych skarbów wczesnośredniowiecznych z terenu ziem polskich. Przeprowadzone 11 czerwca 2005 r. badania sondażowe, w których brali także udział archeolog Małgorzata Andrałojć oraz studenci archeologii Tomasz Bartoszewski, Adam Budynek i Łukasz Dyczkowski, przyniosły odkrycie 155 fragmentów srebrnych monet - dirhemów arabskich, denarów niemieckich (bawarskich i saskich) oraz ozdób. Odkrycie w Obrze, to kolejny efekt planowych badań prowadzonych w ramach grantu finansowanego przez Ministerstwo Nauki i Informatyzacji, realizowanego przy Muzeum Archeologicznym w Poznaniu (kierownik: dr Andrzej Prinke).
       Dzięki wywiadowi terenowemu (rodzina Kałków z Obry i Wolsztyna) dokładnie poznano zarówno okoliczności odkrycia, jak i kontekst, w jakim skarb wystąpił. Depozyt z Obry (w literaturze błędnie określany jako pochodzący z Obry Nowej), to jeden z najciekawszych skarbów wczesnośredniowiecznych. Jest to tak zwany skarb siekańcowy, w którym występują przede wszystkim pocięte (z powodów co do których spierają się badacze), fragmenty monet i ozdób. Skarb był ukryty w naczyniu, przykrytym drugim naczyniem. Złożono go do ziemi po 975 roku, następnie w jakiś celu wydobyto, dosypano nieco monet i ponownie zakopano po 1000 r. (datowanie według Agnieszki Felczak, Doroty Malarczyk i Sylwii Małachowskiej). Archeolodzy - autorzy odkrycia opowiadają się za związkami tego typu skarbów z pobytem na ziemiach polskich wikińskich wojowników i z ich zwyczajami dotyczącymi obrządku pogrzebowego.