Łukasz I Górka herbu Łodzia - Syn Jakuba I z Górki (Miejskiej Górki) i jego żony Doroty.

W młodości został dworzaninem królewskim (prawdopodobnie za wstawiennictwem Mikołaja I z Górki i Kórnika - kanclerza kapituły poznańskiej). W 1428 został łożnym Władysława Jagiełły, przed 1434 otrzymał (prawdopodobnie w zastaw) starostwo kościańskie, a w 1437 lub 1438 urząd podczaszego poznańskiego. W 1440 towarzyszył Władysławowi Warneńczykowi w wyprawie na Węgry, doprowadzając posiłki z Wielkopolski, jednak przed bitwą pod Warną powrócił do ojczyzny. Po śmierci Władysława III posłował zarówno do Kazimierza Jagiellończyka jak i Bolesława V - księcia płockiego w sprawie sukcesji. Szybko został zaufanym nowego króla, w latach 1447-1448 sprawował urząd wielkopolskiego starosty generalnego (ponownie w 1451-1454 i 146-1457), a w 1449 został wojewodą wielkopolskim. Jako aktywny członek rady królewskiej popierał Kazimierza w walce ze Zbigniewem Oleśnickim i małopolską opozycją. Jako zwolennik inkorporacji Prus kontaktował się z Związkiem Pruskim a w 1454 brał udział w hołdzie Gdańska. Był jednym z głównodowodzących w bitwie pod Chojnicami (18 IX 1454), a po klęsce trafił do niewoli. Więziono go w Malborku, skąd został zwolniony w 1455. Od tego momentu działał wyłącznie jako dyplomata, choć podczas wojny trzynastoletniej udzielał wojskom królewskim wsparcia finansowego. Po wojnie rokował z Maciejem Korwinem - królem Węgier o tron czeski dla synów Kazimierza. W 1474 brał udział w nieudolnym pospolitym ruszeniu mającym bronić południowej Wielkopolski przed najazdem Jana - księcia żagańskiego. Do śmierci sprawował urząd starosty kościańskiego (jego bezwzględne ściąganie podatków wywołało bunt mieszczan w 1447) oraz pobiedziskiego. Zmarł nagle 11 kwietnia 1475, pochowano go w poznańskiej katedrze. Żonaty z Katarzyną, córką Dobrogosta Szamotulskiego, miał synów: Uriela, Jana, Jakuba II i Mikołaja II oraz córkę Małgorzatę - żonę Stanisława Zbąskiego.