Andrzej I Górka herbu Łodzia - urodzony około 1500, jako młodzieniec przebywał na dworze królewskim.

W 1527 posłował na sejm Rzeszy w Ratyzbonie. W 1532, podczas swojego pobytu w Królewcu zawarł bliską przyjaźń z Albrechtem Hohenzollernem. Tego samego roku, kiedy wrócił z poselstwa do Jana Zápoyli, zostaje kasztelanem kaliskim. W 1535, podczas wojny z Wielkim Księstwem Moskiewskim powiódł na Litwę zaciężne wojska, biorąc udział w zdobywaniu Homla i Staroduba, zaś po powrocie, w tym samym roku, obejmuje kasztelanię poznańską. W dniu 10 stycznia 1536 objął stanowisko starosty generalnego Wielkopolski. W czasie rokoszu pod Lwowem odpowiadał przed szlachtą w imieniu króla. W 1539 zajął się regulacją Warty. Urażony odmową przyznania biskupstwa krakowskiego swojemu ojcu - Łukaszowi II, wstrzymał na pewien czas egzekucję podatków od szlachty wielkopolskiej. W 1541 mediował pomiędzy Austrią a Węgrami. Jako stronnik Habsburów zabiegał w 1543 na Sejmie o przybliżenie terminu małżeństwa między Zygmuntem Augustem a Elżbietą Habsburzanką, tego samego roku gościł u siebie Albrechta Hohenzollerna i Fryderyka II, księcia legnickiego z synem. Zjazd miał na celu naradę nad sytuacją protestantów w Niemczech, jednak w 1547 nie udzielił pożyczki Związku Szmalkaldzkiego. Mimo swojego poparcia dla reformacji nigdy nie odciął się od kościoła rzymskokatolickiego. Wyrażał stanowczy sprzeciw wobec małżeństwa Zygmunta Augusta z Barbarą Radziwiłłówną, co zamanifestował nie przybywając na pogrzeb Zygmunta Starego, a na Sejmie w 1548 zagroził nawet wypowiedzeniem posłuszeństwa królowi, lecz później złagodził stanowisko i prosił o nie koronowanie Barbary. Nie osiągnął i tego. W Drezdenku, w grudniu 1548 spotkał się z margrabią Janem z Kostrzyna, który prosił o pomoc Polski dla protestanckich książąt Rzeszy. W tej samej sprawie spotkał się w 1549 w Prabutach z Albrechtem. W 1550 ukorzył się przed królem, jednak odmówił przybycia na koronację Barbary. Poza starostwem generalnym wielkopolski, był również starostą: kolskim, wałeckim, mosińskim, ujskim i pilskim oraz dwu na Rusi: buskim i jaworowskim. W jego wielkopolskich włościach leżało dwanaście miast: Bnin, Czempiń, Czerniejewo, Górka, Jutrosin, Komin, Kórnik, Osieczna, Sieraków, Szamotuły, Wieleń, Wronki oraz liczne posiadłości na Rusi wniesione przez żonę (od 1525) - Barbarę z Kurozwęckich (1545). Zmarł 3 grudnia 1551 w Poznaniu, gdzie został pochowany w katedrze. Miał piątkę dzieci: Łukasza, Andrzeja, Stanisława, Katarzynę (po mężu Kościelecka, później Działyńska) i Barbarę (po mężu Czarnkowska).