Niemal 2800 lat minęło od czasu, kiedy na wyspie pojawiła się ludność kultury łużyckiej, która wzniosła tam warowny gród. Miał on chronić mieszkańców przed zagrożeniem ze strony obcych plemion - nie bezpodstawnym, gdyż atak jednego z nich doprowadził do upadku grodu.

W ciągu jednej zaledwie zimy ścięto tysiące dębów, wykonano większość robót ciesielskich, a przygotowane kłody przetransportowano na wyspę. Wszystkie elementy drewniane zostały ujednolicone, co znacznie przyspieszyło prace budowlane.

Osada podzielona została na trzynaście rzędów chat, z których każda mierzyła 70 - 90 m². Otaczała je ulica okrężna, biegnąca u podnóża wału. Gród zabezpieczony był również falochronem.