Asingit - sztuka Eskimosów 
                  lnuit z Kanady 
                   
				 (ze zbiorów Macdonald Steward Art Centre Uniwersytetu  w Guelph w Kanadzie) 
 
  
               Słowo asingit oznacza w języku lnuktitut 
                (eskimoskim) "ich innych" (odmienni, różniący się od reszty, 
                określenie odnoszące się do twórców - przyp. red.). Koncepcja 
                "innych" i ich związków ze światem nadprzyrodzonym wywodzi się 
                z tradycyjnych wierzeń, według których każdy przedmiot ożywiony 
                i nieożywiony posiada dwie sfery bytu - duchową i materialną. 
                Wizerunki duchów i wyobrażenia transformacji różnych istot pojawiają 
                się w wielu pracach, lnuit wierzyli, bowiem, że w pewnych, 
                szczególnych okolicznościach, zwierzęta i ludzie są zdolni do 
                transformacji. Chociaż w rejonach arktycznych chrześcijaństwo 
                jest obecnie religią dominującą, tradycyjne wierzenia i wzorce 
                nadal wywierają największy wpływ na twórców. Słowo asingit 
                wybrano także, dlatego, aby zwrócić uwagę na mieszanie się różnych 
                kultur, co jest zresztą widoczne w tematyce części prac. Aż do 
                połowy ubiegłego wieku Inuit prowadzili tradycyjne życie 
                nomadów. Później nastąpił okres szybkiego przystosowywania się 
                do życia we współczesnym społeczeństwie "technologicznym". Skutki 
                tych przemian dla kultury eskimoskiej są tematem dzieł niektórych 
                twórców. 
                 
                Na wystawie są prezentowane rysunki i tkaniny artystyczne - dzieła 
                twórców z Baker Lake z Terytorium Nunavut. Niezwykłe jest piękno 
                tych prac, które ukazują wpływ, jaki wywarły na ich autorów bogate 
                dziedzictwo szamanizmu i tradycyjne wyobrażenia duchów. Do zespołu 
                rysunków twórców z Cape Dorset z Terytorium Nunavut należy dzieło 
                Kenojuak'a z początku lat 60. XX w" zawierające przesłanie dla 
                współczesnych. Część prac przedstawia mity i legendy np. rysunek 
                Syollie Amituk z Povungnituk odwołujący się do legendy o Sednie 
                - bogini morza. 
                 
                Każdy z szesnastu artystów wyraża w swoich dziełach własną, niepowtarzalną 
                wizję, tkwiącą korzeniami w tradycji i przeszłości, choć on sam 
                żyje już w świecie skażonym nowoczesną techniką. Należą oni do 
                grupy twórców eskimoskich, którym udało się osiągnąć międzynarodowy 
                sukces, zarówno dzięki osobistej pracy, jak i wkładowi wniesionemu 
                w rozwój sztuki lnuit. 
                 
                Okres współczesny w sztuce kanadyjskich Inuit przypada 
                na drugą połowę XX w. W rejonie Ziemi Baffina wprowadzono wtedy 
                program nauczania rzeźby w drewnie. Sponsorowały go Kanadyjski 
                Cech Rzemiosł i rząd Kanady. Sytuacja ta doprowadziła do sukcesu 
                marketingowego sztuki eskimoskiej na południu kraju. Wkrótce wprowadzono 
                w różnych lokalnych społecznościach programy nauczania rysunku 
                i grafiki. Pierwsze odbitki graficzne, w szczególności wykonywane 
                w technice druku wypukłego (ryt w kamieniu), zostały sprzedane 
                zagranicznym kolekcjonerom, których liczba ciągle rośnie. Innym 
                ważnym środkiem artystycznego wyrazu Eskimosów są makaty, wykonywane 
                techniką aplikacji. Do ich wyrobu używa się tkanin wełnianych, 
                filcu oraz przędz hafciarskich. Powstanie takich tkanin artystycznych 
                było naturalnym skutkiem rozwoju tradycyjnych umiejętności kobiet 
                i zaowocowało pojawieniem się niezwykle śmiałych form sztuki. 
                 
                Wystawa prezentuje rysunki i tkaniny artystyczne powstałe w okresie 
                ostatnich czterdziestu lat (od 1960 do 2001 r.). Tematyka poszczególnych 
                prac jest odbiciem zarówno jednostkowych doświadczeń życiowych 
                twórców, lokalnych tradycji i wierzeń, a ponadto ukazuje ich zaangażowanie 
                w sprawę zachowania dziedzictwa kulturowego Eskimosów. 
                 
                Artyści ci dawniej mieszkali w tradycyjnych obozowiskach - w lecie 
                w namiotach ze skór karibu, zimą w domach śnieżnych. Głównym ich 
                zajęciem były czynności zapewniające przetrwanie rodziny: polowanie, 
                gromadzenie i przygotowywanie żywności, wyrób narzędzi i ubrań. 
                Utrwalony przez wieki nomadyczny styl życia uległ raptownej zmianie 
                w latach 50. i 60. XX w., kiedy rodziny zaczęły się przenosić 
                do stałych osiedli. Zmusiły ich do tego malejące zasoby żywności 
                spowodowane zmniejszaniem się stad karibu, które były głównym 
                źródłem zaopatrzenia Eskimosów. Utworzenie osiedli rozwiązywało 
                także problem oświaty i opieki medycznej. Wielu ludzi po zamieszkaniu 
                w nich przystąpiło do udziału w programach rozwoju sztuki i rzemiosł, 
                organizowanych w celu zapewnienia ekonomicznej stabilizacji, do 
                czego ma się przyczynić wykonywanie na sprzedaż dzieł sztuki i 
                wyrobów rękodzielniczych.
 
 
  
				Termin lnuit oznacza w języku lnuktitut (eskimoskim) "ludzie" i jest on chętniej używany od słowa Eskimosi. Inut jest formą liczby pojedynczej. 
                |